Santa Marta, Colombia enz?

Na 3 dagen en 2 nachten nonstop zeilen komen we aan in Santa Marta, Colombia. Een nieuw werelddeel, Zuid-Amerika en zoveel verandert ineens.
We spreken Spaans van vroeg tot laat, de tijdsklok is weer eens veranderd (-6 uur ten opzichte van Europa) en het is weer een graadje of wat warmer, soms zien we 35°C en méér op de thermometer staan (in de schaduw).
Bij onze aankomst in Santa Marta worden we ondergedompeld in een wereld van bedrijvigheid want er is een nieuwe Marina (lees:jachthaven) gebouwd en deze willen ze koste wat koste uitbouwen tot 'the place to be'.
Bij onze aankomst vallen we onmiddellijk middenin een heuse duikwedstrijd en dus is onze interesse onmiddellijk gewekt: een duikwedstrijd?
Ook hier wederom het gekende Lion-fish probleem (koraalduivel) en het fenomeen van "Lionfish to LionDish" wordt hier extreem beoefend. Om het probleem van de immense verspreiding van de koraalduivels aan te pakken worden er dag-wedstrijden georganiseerd in het jagen en vangen van deze 'killers van de riffen'.
Op deze dag worden er maar liefst 198 stuks gevangen, varierend van 8 to 47cm grootte, van enkele grammetjes tot zelfs 2kg zwaar. Maar niet enkel worden ze gevangen, ze dienen namelijk ook nog eens tot voedsel, want ze worden onmiddellijk gefileerd en omgetoverd tot lekkernij.
's Avonds zie ik maar liefst 50 mensen smullen van deze duivel, nu in verschillende verschijningsvormen, allemaal erg onschadelijk: pappilote, geroosterd, gebakken, gegrild,etc.
Tijdens de wedstrijd kwam ik voor de eerste maal in contact met iemand die daadwerkelijk serieus gestoken was door een koraalduivel. Een lelijke wonde, zwart/blauw getint door het ingespoten gif, puilde uit aan zijn middelvinger. De aanwezige ziekenwagen verleende de eerste zorgen, alhoewel er weinig zorg verleend kan worden. Enkel de wonde onderdompelen in heet water om het gif zoveel mogelijk te neutraliseren is een eerste zorg! (Hmmm, waar vertelde ik dit nog: inderdaad, tijdens de DAN HMLI-cursus, ofwel Hazardous Marine Life Injuries). Verder kan er een allergische reactie optreden op de ademhalingsorganen en dan is onmiddellijke opname noodzakelijk in het ziekenhuis, zoniet, dan is het de pijn 'uitzweten', een uurtje of 5 lang. Het "voordeel" is wel dat je went aan de steken, met andere woorden, volhouden in het vangen (en al dan niet gestoken worden) is de boodschap.

De gezellige grillade van koraalduivels en menig slokje lokaal Aguila-bier bracht al snel vele discussies op gang omtrent de wonderen onder en boven water maar de gesprekken gingen vooral over de 1ste Internationale Regatta van Santa Marta, de dag erna!
Zouden wij niet deelnemen? Zo moe als we waren na onze zeetocht, kon een Regatta ons echt niet meer bekoren en met veel plezier bedankten we voor de deelname. Schippers aan wal?
Maar een kleine kans bood zich aan toen ik in een gesprek met de Harbour-Master te horen kreeg dat ik wel meekom in de helicopter om luchtfotos van de regatta te maken en zeg nu zelf...moet ik daar nu NEE tegen zeggen?
Gewapend met mijn 350mm telelens zou ik de luchtfoto's van de regatta verzorgen, met alle plezier!
Karen zou aan de slag gaan met de video-camera voor een beeldverslag en samen werden we zo het pers-koppel van de marina, yachting-journalisten aan het werk.
De resultaten vind je terug op Youtube onder Marina Santa Marta en via hun website.
Het is een mooie dag geworden, de weersgoden lieten zich gelden met 40knopen wind, geloof me, dat is méér dan sportief. 13 boten in wedstrijd, 5 gaven op na 1 etappe wegens 'pech onderweg'.
De prijsuitreiking was indrukwekkend, de flessen rum vlogen de deur uit!
Ook wij werden bedankt voor het "zware" werk, met een korfje lekkers uit de streek, rum en nog eens rum.

 

Alles beweegt

Stel je voor, 3 dagen en 2 nachten beweegt je compleet huis. Alles!
De wc, keuken, living...dat hoort nu eenmaal bij een oversteek. We zeilen van Aruba naar Columbia, de wind valt wel mee maar golven heb je altijd. Elke stap die je zet, is bedachtzaam. Zo voorkom je dat je in de wc terechtkomt ipv in de keuken. Schuin achterop komende golven, laten de Jakker immers onvoorspelbare bewegingen maken.

Het gezegde, 1 hand voor jezelf en 1 voor het schip passen we continu toe, dwz dat je steeds 1 hand voorziet om jezelf vast te houden met de andere hand doe je dan wat je wilde doen.
Koken, hoe doe je dat dan?
Liefst zo weinig mogelijk....maar af en toe wil je wel eens iets anders eten dan weer brood. je zet je schrap achter het fornuis dat losstaat en mee beweegt met de golven zodat je pot of pan steeds recht staat, je zet alle benodigdheden vast, elk glas, zoutpotje of tomaat die je zomaar neerlegt, rolt bij de volgende golf immers door de hele boot uit. Daarom liggen alle werkvlakken bezaaid met op maat geknipte antislip matjes, de enige manier om even iets neer te zetten en het er 5 min later ook nog terug te vinden....super uitvinding voor een bewegende boot.
Groenten snijden en ondertussen ook jezelf in de juiste positie houden en zorgen dat je niet in je vingers snijdt.....multitasking is hier een must!

Naar het toilet gaan stel je zoveel mogelijk uit. Ja, ook daar moet je je behoorlijk schrap zetten.
Zelfs in bed moet je de meest stabiele positie zoeken, anders doe je door het rollen van je lichaam geen oog dicht. hoewel dat met al het lawaai van de zeilen en schoten al niet zo evident is, het zijn korte verkapte nachten. Temeer omdat we 's nachts ook wachten lopen, er zit steeds iemand op uitkijk die controleert of er geen grote vrachtschepen te dicht in de buurt komen of misschien is er wel squall alarm. Squalls zijn onweersbuien die hier bijna dagelijks voorkomen, ze komen ineens op en verdwijnen even snel als ze gekomen zijn. Onder deze wolken zit altijd veel wind en regen, zeilen reven is noodzakelijk.

we krijgen een behoorlijke bui met veel regen en wind over ons, we laten de boot blind zeilen, iedereen binnen, alle luiken dicht, de wind draait, wakkert aan en zorgt ervoor dat de boot een speelbal in de golven wordt, wachten tot het overwaait is het enige dat we kunnen doen. Er zijn leukere dingen in het leven.
Gelukkig hebben we geen van alle last van zeeziekte. Anders duurt deze overtocht wel erg lang, nu lezen we veel, luisteren muziek, krijgen gezelschap van dolfijnen, de mannen krijgen een nieuw kapsel, JM vangt een mahi mahi (Dorade) en we zijn een dik uur zoet met hem binnen te halen, fileren, klaarmaken en opeten. Recht uit de zee op je bord. Het heeft gesmaakt!

En nog steeds proberen de golven ons uit evenwicht te brengen....dat is het leven op zee!

Beet! Welke vis staat er op het menu?

een goudmakreel...of mahi mahi

Specialty visjes fileren

 

Sunset @ sea

Gezelschap van dolfijnen

Veel wind aan de Columbiaanse kust

Het cruisersleven

Wat doe je zoal aan boord van een jacht? de meest gestelde vraag die mijn ouders te horen krijgen.


Rond half 7 worden we stevast wakker door het luik dat wordt opengeschoven door cpt Tony,
ontbijten doen we buiten in de kuip en dan worden de de plannen voor de dag gemaakt.

Er is weer nood aan extra cola, vlees en brood. dus een uistapje naar de supermarkt staat op het programma....nee we hebben geen auto, zo wordt alles een beetje meer gecompliceerd. Een shuttle bus rijdt om 10 uur naar de grote vreugdenhil ( spar) supermarkt. Captain Tony brengt zijn crew met de dinghy naar de vissershaven. Samen met tientallen andere cruisers, Duitsers, Nederlanders, Fransen wachten we op de bus, de gesprekken komen op gang Totdat de bus aankomt.

In de supermarkt laden we de kar vol met drank, eten ,chips, noem maar op, maar steeds met in je achterhoofd het idee, hoe gaan we dit allemaal dragen en aan boord krijgen? Mama is gelukkig, ze heeft dit keer 2 extra dragers ter beschikking.
Buiten aan de supermarkt herhaalt het eerdere scenario zich weer, tegen 11u staat iedereen opnieuw te wachten op de bus, die toch wel dik 20 minuten op zich laat wachten.
Via onze mobiele marifoon roepen we vanuit de bus Jakker op, zodat Tony weet dat we eraan komen en hij ons kan oppikken met de hele lading eten en drank.
tegen half 1 is alles weggeborgen en is het tijd voor de lunch....even winkelen en de voormiddag is zo om.

Namiddag is het tijd voor een duikje:
Nee geen traditionele bootduik, van de Jakker laden we 2 duikuitrustingen in de Jak, onze dinghy. daar kruipen we alle 4 in duikpak nog eens bovenop en varen we de baai uit richting zee en mooie riffen...dat hopen we althans, niemand van ons heeft hier eerder gedoken. na een tochtje van 20 min vinden we de boei op het buitenrif waaraan we de jak vastmaken.
nu denk je 2 uitrustingen voor 4 man??
Yep omdat de Jak vrij klein is en 4 volledige duikuitrustingen plus personen een beetje teveel van het goede zou zijn voor ons bootje, spreken we af om per koppel telkens de helft van de fles leeg te duiken. T en J starten, daarna duiken we het 'overschot' op. het is een verrassend mooie duik, met een ongelooflijk mooi relief in het rif, dat blijkbaar groot wild' aantrekt. We worden beloond met barracudas, een grote geelvin tonijn...en als kers op de taart een schildpad die even bij ons blijft en toelaat dat we hem/ haar in close up kunnen bewonderen!
we laten de oppervlakte boei op en tijdens onze veiligheids stop horen we Jak eraan komen!
Fantastisch toch op deze vrije manier duiken!!

Maar de dag is nog lang niet voorbij, we worden verwacht op de happy hour bij normans, een vissersbar aan de haven, waar echt elke cruiser heen gaat voor een lokaal pintje (een Polar) en een babbel.  Ja JM en ik ook, sinds een week of 2 doen we immers ons best om ons te integreren in het cruisersleven.....op stap gaan en een pintje drinken maakt daar heel zeker deel van uit, dat is duidelijk. Polar flesjes gaan vlotjes naar binnen en menig straf verhaal wordt verteld. Een aparte wereld!

Curaçao, hoe inklaren?

Ook ik wil graag mijn ervaringen delen met iedereen die interesse heeft in onze blog. Mijn ervaringen zijn anders dan die van Jean-Marc dus mijn stukjes ook.... Karen

In de ochtend verlaten we al zeilend Klein Curaçao, het eiland wordt al snel kleiner. We zeilen voor de wind, een zeer aangename koers met de wind mee….de uitdrukking “het gaat ons voor de wind” komt duidelijk voort uit de zeilterminologie.

De ingang van het Spaanse water, de meest beschutte baai van het eiland, vraagt onze aandacht. De smalle ingang ligt tussen 2 riffen, een foutje is hier snel gemaalt en we willen van Jakker geen duikstek maken. Eén keer binnen vallen de golven weg en vergapen we ons aan de luxe villa’s langs de waterkant van de baai. Tussen de honderden jachten die hier voor anker liggen, vinden we zelf ook nog een plekje langs weer nieuwe buren.

What’s next?

Eerst en vooral inklaren. Niet zo simpel als de douane/immigratie diensten op een luchthaven, waar je zowiezo moet passeren voor het oppikken van de bagage.

Als ‘cruiser’ op het Spaanse water, vaar je met de dinghy naar de vissershaven, 10 min verderop. Vandaar vertrekt de lokale bus naar Willemstad, waar je 40 min later afstapt en langs de marktplaats en kaaien richting douane wandelt. Een vriendelijke lokale vrouw handelt onze papieren af, manueel. Er staan wel computers maar die werken even niet, haar commentaar.

Als deel 1 in orde is, moeten we verder langs de kade naar de overkant van het water om bij immigraties nog wat stempels te verzamelen. Voor we aan de 20 min wandeling beginnen, bestellen we eerst een drankje op een verfrissend terras aan de pontjesbrug. Dit is de tegenhanger van eht verwarmde terras in België. Koelte wordt gebracht via ventilators die verneveld water over het hele terras blazen, erg aangenaam en we genieten van de koelere atmosfeer op het terras.

We hebben geluk, terwijl we ons terrasje doen, gaat de pontjesbrug (een brug gebouwd op verschillende vlotten) open en een ferry neemt de taak over. Voor ons betekent dit minder ver wandelen, dus we profiteren ervan en lopen zo al snel het haventerrein op, langs de afgemeerde cruise schepen naar het kantoorigej van immigraties. Nat bezweet stappen we de koude airco binnne, we vullen een document in, de beambte werpt een blik op elk van ons en stempelt de paspoorten. Voila, ingeklaard en legaal in Curaçao!

Water front Curaçao

Pontjes brug Curaçao

 

Klein Curacao, groot onder water!

Onze bewapening bleek voldoende om onder water serieuze verkenningen uit te voeren. Ook de weergoden speelden mee in ons voordeel en gaven alle locaties van Klein Curacao 'vrij' tot verkenning. Het is duidelijk merkbaar dat hier weinig tot géén duik-toerisme is, want de grotere ton-sponzen en erg grote gewei-koralen klagen er niet om!
Tijdens een duik kom ik een ankertje tegen dat achtergelaten op het rif ligt. Ik meet het even op en kom tot een slordige 4meter grootte, zo'n 4000-5000kg staal. Verloren door een vrachtschip? Waarom ligt het hier? Vele vragen, maar moest ik het thuis gevonden hebben, het zou niet blijven liggen want dat zou een serieuze waarde betekenen waarvan je zo weer enkele duikreizen kan betalen,het zou ook een leuk Opsporing en Berging Specialty project zijn!
Het verbaast me trouwens hoeveel Specialty onderwerpen tijdens deze reis aan bod komen, het lijstje stopt maar niet! Een goede zaak dat ik thuis zo bedreven ben in het lesgeven van deze cursussen, zodat ik goed getraind aan deze trip begonnen ben!

Verder op rif komen we wederom erg uit de kluiten gewassen Lion-fishes tegen, het probleem van Bonaire is ook hier gekend!
Van Lionfish to Lion-dish? Zelfs exemplaren van 45cm zwemmen hier rond (ja, neem maar eens even een meetlat erbij, want dat is erg groot).
Ben benieuwd of ze in Aruba hetzelfde probleem kennen, want dat is onze volgende bestemming.
Eerst trekken we naar het hoofdeiland Curacao en beduiken we daar de oostelijke riffen.
Deze minder bereikbare plaats van het eiland kenmerkt zich ook door onmetelijke steilwanden en tot 3x toe zie ik reliefwijzigingen.
Tijdens een scooterduik leggen we zo'n 2 mijl af, overeenkomend met 3,6km, een serieuze afstand.
Onze onderwaterscooter geeft ons de mogelijkheid in 1 duik veel afstand te verkennen, maar ook veel variatie in de duik te brengen: we starten op het diepste punt tussen -40/-50meter en gebruiken vervolgens een multi-level profiel om een zéér 'lange' (in afstand en tijd) duik te maken,waarbij we steeds langsheen de 'geen-decompressie'-grens van onze duikcomputers scheren.
Erg nuttig om op deze manier de locaties te verkennen en dan terug te duiken op de specifieke plaatsen van interesse.
Wat opvalt tijdens de scooterduiken is dat de grote vissen geen enkele reactie vertonen ten opzichte van het extra geluid van onze onderwater-machine. De talloze tonijnen (we zien zelfs een blauwvin-tonijn), jacks, barracuda's en ga maar door, zwemmen rustig langs ons heen. Gezien de grote afstanden die we afleggen, zijn goede afspraken met onze Jak-taxi wel nodig, zodat we ook terug aan boord geraken. Gebruik makend van onze oppervlakte-boei markeren we onze pick-up positie en steeds ligt de Jak (=onze bijboot) geduldig te wachten bij bovenkomst. Na aankomst op de Jakker, trekken we 'Lufti' aan de gang (=onze compressor) en vullen we onze duikflessen weer (zelfs tot 300bar) en maken we ons weer klaar voor de volgende duik. Ja, onze logistiek is uitgebreid als je dit soort onderwater-avonturen wil maken...



Bonaire-Curacao: kleiner-kleinst?

Bonaire bestaat uit 2 delen, speciale vermelding voor Klein Bonaire dan, het mini eiland voor de kust van Bonaire, waarop niemand leeft tenzij schildpadden, leguanen en ander moois!

Wanneer we van Bonaire wegvaren richting onze volgende (duik)bestemming, passeren we Klein Bonaire en bedenken we melancholisch de mooie duiken op dit mini eiland.

Niet te beduiken vanaf de pick-up truck, maar steeds met de boot. Ook de andere TTD-duikers maakten er kennis mee!

We varen enkele uren richting Curacao en hoe kan het ook anders, ook Curacao heeft zijn eilandje, genaamd Klein Curacao, uniek om te duiken en zonder (menselijke) bewoning. We ankeren en trekken op verkenning naar de onmetelijke drop-offs (steilwanden). Ik krijg een waar 'Elphinstone'-gevoel. Gelukkig hebben we voldoende duikflessen aan boord, een 300bar compressor en zelfs stage-flessen met 80% zuurstof-mix voor de lange decompressietijden aanzienlijk in te korten bij diepe duiken. Voor de exploratie compleet te maken, hebben we ook een onder water scooter (Diving Propulsion Vehicle) bij. We kunnen aan de exploratie beginnen, ge-duik-wapend tot op de tanden!

Het Elphinstone gevoel even verklaren: reeds jaren duiken we in de Rode Zee op het rif Elphinstone, gekend voor vele facetten...de laatste reis was oktober met enkele TTD-ers en was een erg groot succes, zelfs de vele haaien lieten zich zien en genieten was de boodschap!

 

22 in het logboek

Inderdaad, 22 duiken was het getal na een week intensief duiken met Julie, Anne-Marie, Montira, Tony, Daisy, Karen en Jaklien!
Dan heb je natuurlijk weinig tijd om online een blog bij te houden, gezien het duiken toch wel wat van je dagtaak in beslag neemt, gezien we gemiddeld 45min per duik onder water zijn.
Het kantduiken in Bonaire is erg eenvoudig: duikflessen en duikset in de laadbak van de pick-up en je rijdt naar een duikstek die je uitkiest op de duikkaart...
Alle duikstekken zijn gemarkeerd met gele stenen langs de weg, waarop in zwarte letters de naam van de duiksite staat vermeld. Je kijkt vervolgens in de beschrijving van de duikplaats of hetgene dat je zoekt op die plek te vinden is, bv een wrak...
We bedoken de laatste week vele verschillende duikplaatsen maar de topvermelding blijft toch het huisrif van Belmar, alwaar de TTD-groep verbleef de afgelopen dagen.
Het huisrif is uitermate beschermd door zijn ligging en enkel toegankelijk voor de gasten van Buddy Dive hetgeen natuurlijk een beperkte 'aanwezigheid' van duikers ten gevolge heeft.
Het huisrif van Belmar heeft sinds 2010 ook een 'officieuze' naam gekregen, Sara's Smile. Voor diegene die er ooit duiken, zij zullen weten waarom. Ik persoonlijk mis haar aanwezigheid nog steeds en telkenmale ik mijn hoofd onder water steek, is zij als een buddy bij mij!

Duiken in Bonaire, de diverse duikplaatsen die we bezochten, het is de moeite voor elke duiker, ongeacht je duikniveau. Diepe duiken, macro leven, de nachtduiken, je kan ongelimiteerd doorduiken wanneer je denkt ge-daisy-drateerd (fonetisch lezen) te geraken.
Met een gemiddelde dagtemperatuur van 30°C, waaraan je trouwens snel gewend geraakt, kan je elk uur wel een dosis water gebruiken en dan bedoel ik, niet alleen in het drinkflesje!
De watertemperatuur zakt zelden onder de 28°C, het geheel past dan lekker in elkaar wanneer je ook nog eens weet dat het water even rustig/stil is als een gemiddeld zwembad.

De riffen staan vol met zachte en harde koralen, het macro leven is uitbundig, de vissen talrijk. Er is géén commerciële visserij in Bonaire, dus met andere woorden, de riffen munten uit in aanwezigheid van talrijke soorten vissen en aantallen, sommige zelfs problematisch (?).

Safe Bonaire, eat more lionfish!

De koraalduivel hoort namelijk niet thuis in Bonaire en is er toevallig (door menselijke fout) terecht gekomen en aangezien deze géén natuurlijke vijanden heeft, tja, dan loopt zoiets al snel uit de hand.
Maar gelukkig wordt er in Bonaire veel aan rifbescherming gedaan en is ook de kook-hype overgeslagen en deze twee laatste gecombineerd, bleek uit te monden in toegestane onderwaterjacht op de koraalduivel en diverse kookboeken om deze 'duivel' lekker op te eten. Misschien een toepasbaar idee voor de Rode Zee, alwaar ook vele koraalriffen overstelpt worden door koraalduivels.
De lokale duikers/duikgidsen doen dus absoluut hun best deze duivel te vangen en daarna lekker te grillen. De een zijn dood is de ander zijn brood!
Ook tijdens onze 22 duiken markeren we plekken waar koraalduivels rondzwemmen waarna we de lokale duikgids van Buddy Dive Belmar aan het werk zetten en hem voorzien van de informatie voor een lekker avondmaal. Daan deed zijn best en het Sara's Smile werd weer een beetje groter!

Bonaire's diving

Hoe verloopt een dagje Bonaire?
Je staat op met een jetlag van -5 uur waardoor je om 04/05:00 in de ochtend wakker bent, de zon schijnt reeds, dagtemperatuur een aangename 32°C en wat doe je dan als je omringd bent door een azuurblauwe zee met maagdelijke riffen??? Je gaat op verkenning zo snel je een duikfles gevonden hebt. Reeds 16jaar geleden bezocht ik Bonaire voor de eerste keer en sindsdien heb ik menige TTD-er de wondere riffen van Bonaire getoond. Ook deze week wil ik weer het onderste uit de duiksites halen,bij wijze van spreken dan en de duikstekken (al dan niet aangegeven op de vele kaarten) tonen aan mijn groepje duik(st)ers. In de afgelopen jaren, bemerkte ik dat vele duikstekken 'verdwenen' van de kaarten, dit om diverse redenen: het niveau van de gemiddelde bezoeker daalt en dus zijn sommige duikstekken bestempeld als te moeilijk, te hoog gegrepen?
Maar ook heeft de marketing zijn deel: Bonaire mag dan wel gekend zijn om zijn kantduiken, bootduiken wordt meer en meer populair, want zeg nu zelf, wat is er leuker dan van de boot af te springen, met directe toegang in de wondere onder water wereld, zonder gesleur van duikmateriaal over het strand, waggelen doorheen het koraalrif,kies zelf maar!
Wij waggelen echter de eerste duiken doorheen de aangegeven koraalpaden, op zoek naar Bonaire's finest...koralen, sponsen, anemonen maar ook de jolijtige tarpon (een uit de kluiten gewassen haring?) of verkies je een zeepaardje...zoek en je zal vinden!
Wij zoeken urenlang, tot wel 4/5 duiken per dag naar de mooiste exemplaren van wat Bonaire te bieden heeft. Het lijkt alsof ik steeds weer hier voor de eerste keer ben...

Bonaire,hier zijn we dan.

Bonaire? 1 van de Nederlandse Antillen, ook wel ABC eilanden genoemd (Aruba\Bonaire\Curacao) ligt op ons te wachten met 31°C warm water, 34°C luchttemperatuur en een heerlijk caraibisch tintje varierend van een  licht blauwe tot azul turquoise zee.
Hoogtij op de riffen, vele duikers in het vliegtuig op weg naar het 'Divers Paradise' want zelfs zo staat het vermeld op elke nummerplaat van de autos op het eiland. Bonaire is divers' heaven on earth...
Kan het nog gemakkelijker? Je duikt overal vanaf de kant het water in en ontdekt de mooiste, maagdelijke riffen op je gemak, zonder afspraken of moeilijke omstandigheden, duik-vrijheid, iets wat vaak moeilijk nog te vinden is.
Alle riffen rondon Bonaire zijn Marineparken,dus beschermd, een goed idee!
Intact,vol met leven, indrukwekkende fauna&flora, ik ga proberen deze week vele onderwerpen op de gevoelige plaat vast te leggen. Want ja, deze week, vergezeld van een aantal Time To Dive-duikers zijn we aan het eerste deel van onze reis begonnen. Een Caraibische verkenning aan boord van de SY Jakker, onder Belgische vlag, 10 weken doorheen 'onbekend' duikgebied van onder andere Colombia, Panama en de San Blas eilanden, de uitdaging.
Nu eerst echter Bonaire. Met Montira, Anne-Marie, Julie, Daisy, maar ook de Jakker-crew Jaklien en Tony , duiken Karen en ik langsheen de riffen op zoek naar avontuur.
Onze aankomst in de Belmar appartments verloopt super vlot, sleutels liggen klaar, (huur)auto staat te wachten en het VIP appartement is alles wat je maar wil...heerlijke start. Even opfrissen na een 10uur durende vlucht en we trekken nr de Beachbar voor een welverdiende Polar, het lokale biertje,gevolgd met een klein hapje voor het slapen gaan. De jetlag, 5uur terug in tijd helpt erg goed bij aankomst en zorgt dat je onmiddellijk kan starten met alle activiteiten.
Nu eerst een goed nachtrust en morgen duiken we er in...

Bijna klaar om te vertrekken

We hebben niet stilgezeten de laatste tijd... verschillende reizen naar allerlei leuke bestemmingen, opening van een nieuwe Time To Dive winkel, intrekken in ons nieuwe huis en alle rompslomp die daarbij hoort. Het was een drukke na-zomer.

Daar tussen door vonden we toch nog een beetje tijd om ons ander project voor te bereiden...en nu is het zover: we trekken er zowaar een paar maanden tussenuit, mee met het zeiljacht "Jakker". Dit is de uitgelezen manier om nieuwe duikspots te ontdekken "off the beaten track". Benieuwd wat we allemaal gaan doen? Volg dan deze blog...

Ondertussen:
Bestellen van oliefilters, compressor onderdelen, extra duik materiaal en nog een Jakker lijstje....de laatste dingen worden afgewerkt want alles moet mee, alles aan boord, want we zijn 'zelfvoorzienend' voor deze 'expeditie'.

En dan afscheid nemen....woensdag avond van een aantal vrienden, vrijdagavond van onze Leander en vrijdagavond van de familie. En dan zijn we klaar voor ons nieuwe avontuur op zee en onder zeil! De kick-off is zaterdag 3/11 naar het Caraibisch eiland Bonaire, onderdeel van de Nederlandse Antillen en reeds héél wat jaren Time To Dive's vaste bestemming voor de najaarsduikreizen in te luiden. Een magisch duik-eiland met ongelooflijke riffen, wrakken en duikplezier als nergens anders ter wereld, zonder vereist niveau, voor iedereen toegankelijk, jong en oud, ervaren of beginner...zoals wij bij Time To Dive het graag willen: voel je thuis!

Posten van berichtjes zal niet dagelijks lukken, nog niet overal is internet zo ingeburgerd als in België, dus maak je geen zorgen als je even geen beweging ziet op onze blog. 

Jean-Marc & Karen