Scholen dolfijnen zien we links en rechts van de boot en natuurlijk voor de boeg. Dolfijnen vinden het heerlijk om te cruisen op de boeggolf van een boot, ze gebruiken de opgewekte energie om zelf daardoor sneller te kunnen zwemmen of juist energie te sparen. Voor ons, een prachtig zicht van interactie tussen mens en let op, zoogdier! Eénmaal de vaart uit de boot verdwijnen de dolfijnen al snel, (zoals we in de Rode Zee al vaak meemaakten tijdens de Time To Dive reizen, steeds kwamen we dolfijnen tegen, maar als de grote boot stopte om mogelijks te gaan snorkelen of een interactie met de dolfijnen aan te gaan, hupla, waren ze diep in het blauwe water verdwenen! Een enkele keer niet en dan was het feest zoals ondertussen, na 20jaar Time To Dive-reizen organiseren en begeleiden in de Roze Zee, al wel duidelijk is. Een spontane reactie tussen mens en dolfijn in open zee, geeft een euforisch gevoel, een gevoel dat nergens anders in onze maatschappij terug te vinden is. Zij die dit reeds ervaarden, weten waarover ik spreek, voor de anderen, hoop ik dat zij hun leven kunnen verrijken door dit een keer te mogen ervaren.) echter hier in de blauwe open, ongerepte natuur tussen Colombia en Panama, zijn de dolfijnen té nieuwsgierig om te verdwijnen en blijven rond de boot hangen. Mijn masker en snorkel, lange vrijduik-vinnen liggen al klaar en binnen 30seconden lig ik tussen de dolfijnen.
Ik bedenk me dan ineens hoe blij ik ben met de steeds terugkerende vrijduik-oefeningen die ik steeds deed bij elke duiksessie in Dive4Life in Duitsland alvorens de (perslucht)duiklessen te starten (info: vrijduiken na persluchtduiken is erg gevaarlijk omdat je dan reeds stikstof in je bloed hebt van het duiken, dat terug kan vrijkomen en belletjes veroorzaken in je bloedbanen, beter gekend als de decompressie-ziekte).
Gezien we reeds geruime tijd (meer als 12uur) geen persluchtduiken gedaan hebben, kan ik me uitleven als nooit tevoren! Midden in open zee, in superhelder diep blauw water, temidden van dolfijnen vertoeven, géén andere boot in de buurt, alles voor ons alleen, je zou je bijna schuldig gaan voelen. Ik duik en duik, steeds dieper en steeds korter bij de spelende, rollende, kirrende dolfijnen. Ik kan er niet genoeg van krijgen. Hoe dieper ik naar beneden zwem, hoe dichter de dolfijnen durven komen. Karen is ondertussen, gewapend met waterdichte videocamera in het water gekomen en ook dat schrikt de dolfijnen totaal niet af. We genieten, nee, dat is een understatement, we voelen ons bevoorrecht, we zijn in een andere wereld terecht gekomen.
Maar ook steeds gaan mijn gedachten naar thuis, naar de thuisblijvers en hoe ik de afgelopen jaren er steeds naar streefde deze belevingen waar te maken voor anderen, om deze ervaringen te delen!
In september doken we met 8 TTd-ers tussen de tientallen mantas in de Azoren, het kostte ons 1 jaar deze reis voor te bereiden, maar oh, wat hebben ze genoten. Hoe trots was ik op die ene vrouw, die slechts enkele dagen voor deze reis had leren duiken en toen ineens tussen de mantas kon duiken, een voorrecht dat slechts enkele mensen meemaakten in mijn carriere.
Hier nu, deze ervaring delen, is van één heel ander kaliber, want vergeet even niet, we zijn reeds 6 weken onderweg, een hele tijd weg van thuis, van veel dingen die ons dierbaar zijn, maar ook, veel dingen die je moet regelen om zo'n lange tijd weg te 'kunnen' zijn! Onze maatschappij geeft vrijheid, maar wanneer je zo'n lange tijd weg wil, bemerk je ook dat diezelfde maatschappij je ook aan banden legt. Gelukkig heb ik het voorrecht thuis een Super-broer en Mega-zus te hebben en niet te vergeten, de vele medewerkers van Time To Dive, die mij de kans geven hier te zijn, want zonder hun??? No way, José!
Deze gedachten, slechts milli-seconden in mijn hersens, blijven hangen, geen seconden maar minuten-uren-dagenlang. Hoe intenser de ervaring, hoe dieper de gedachten aan hen die dit mogelijk maken voor mij!
Wanneer ik uiteindelijk uit het water kruip, laat ik een gevoel van weemoed achter. Wanneer zal de volgende ontmoeting zijn, want dit mag eeuwig duren! Ik neem me voor dit nog meer te delen voor de komende jaren en bedenk me dat ik toch een leuk reisprogramma heb samengesteld voor 2013 voor de TTD-klanten (dat ik jullie zal voorstellen in Januari bij mijn terugkomst) en dat ik zo weer dergelijke ervaringen en de ermee verbonden gevoelens kan delen met de toekomstige medereizigers in de Rode Zee, de Malediven, ja zelfs de Galapagos-eilanden en nog zoveel meer!
Ja, met die gedachten kan ik verder vandaag en met een glimlach op mijn gezicht bedenk ik me wederom wat een leuke, uitdagende en voldoening-gevende job dat ik heb, ik ben nu 20 jaar duik-instructeur en ik hou van mijn werk, nog steeds, elke dag méér en méér!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten