Op de Cayes Hollandes bv, een groepje eilanden achter een gigantisch groot rif en tegelijk de buitenste en dus meest afgelegen eilanden van de hele archipel.
De GPS toont verschillende riffen op weg naar de ankerplek, maar omdat de kaarten eerder niet helemaal juist bleken te zijn, hou ik de koers mee in de gaten, vanvoor op de boeg van de boot. Hier kan je de riffen mooi zien liggen door de verschillende tinten blauw in het water voor ons, elke tint heeft zijn eigen diepte, belangrijk om het lichte blauw te vermijden. Ik hou ervan hier te staan, in de wind, het ruisen van de boeggolf vlakbij en je hebt het beste zicht op weer een nieuwe plek.
Eindelijk vinden we helder water!
Eénmaal op anker kunnen JM en ik niet meer wachten om hier op ontdekking te gaan met snorkel en zwemvliezen. We laten de Jak in het water en stuiven "in plané" over het azuurblauwe water richting rif. Tussen de ondieptes die naar het rif leiden, heeft er zich een dieper kanaal gevormd waardoor het water van de golven die continu over het rif slaan naar buiten stroomt. We volgen het kanaal stroomopwaarts tot aan het rif.
Door de hoge brekers op het rif, is het onmogelijk om van onze kant, de binnenkant van het rif, eroverheen te gaan richting zeekant, zoals we reeds eerder deden, om te duiken aan de buitenkant.
We varen verder evenwijdig met het rif, misschien is er ergens toch nog een doorgang?
Zo'n 500 m verderop stroomt het water nog harder naar binnen, via een soort kanaal. JM is er zeker van dat er een verbinding met de zee is. We ankeren de Jak en nemen een kijkje. Met behulp van de onderwaterscooter zwemmen we in het water makkelijk tegen de stroming in en kijken binnen in een brede onderwater canyon tussen de koralen. We zien grote oceaan trekkersvissen, allerhande baarzen en verschillende vertakkingen naar andere tunnels. Om de beurt duiken we onder terwijl de scooter ons naar beneden trekt, de diepte is slechts 4-5 m maar op snorkel zijn we beperkt en kunnen we de tunnels niet helemaal inzwemmen. We kijken allebei al uit om morgen terug te komen met onze duikuitrusting en lampen, zodat we het tunnelsysteem echt kunnen verkennen.
Op de terugweg pikken we nog even een "stroomversnelling" mee. We laten ons in het kanaal op snorkel meevoeren op de altijd aanwezige stroming. Vergelijk het met de stroomversnellingen in een zwemparadijs als Erperheide of Hengelhoef, het water is ongeveer even warm, de stroming net iets harden, alleen is het water zout en het zicht onderwater is anders dan de zwembad tegels van Erperheide. We hoeven bijna niet te zwemmen, het enige dat we doen is rondkijken en ja, we zien tientallen grote, ronde grijzige marmerroggen die eten zoeken op de zandbodem van het kanaal. Gigantische beesten met een staart, bijna dubbel zo lang als hun lijf, stuk voor stuk zitten ze als stofzuigers in het zand te wroeten op zoek naar een schelpenmaaltijd en storen zich niet aan ons. Een grote barracuda is nieuwsgierig, zo eentje als het "vriendje" van Julie op het huisrif in Bonaire, alweer een eeuwigheid geleden....
We ontwaren de donkere contouren en de typische zwembeweging van een verpleegstershaai en zwemmen een heel stuk mee, ze doet enorm veel moeite om nog sneller te zwemmen dan ons, maar met onze vinnen hoeven we in snelheid niet onder te doen voor de haai.
Waar we in Egypte zoveel moeite doen om tijdens zware stromingsduiken of diepe duiken haaien of roggen te zien, zwemmen ze hier gewoon rond ons terwijl we een beetje meedrijven op de stroming met een dinghy achter ons aan, just so easy...ongelooflijk!
De stroomversnelling eindigt in grote koraalblokken, hier blijven we nog even rondhangen om de snelle baarsjes, veelkleurige anemonen, blauw-groene papegaaivissen en kleine schichtige blennies te bewonderen die rondzwemmen tussen het hersen- en geweikoraal, hun biotoop.
Wat een geweldige onderwater speeltuin! Hier kan ik me nog dagen amuseren in onze zelf ontdekte stroomversnelling en tunnel doolhof!
It just doesn't get any better than this!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten